برای اینکه بتوانیم خود، اطرافیان و یا دیگری را بشناسیم، به چند ابزار احتیاج داریم:
- شناسنامه – تاریخچه بودن ها و شدنها، از چه به چه تکامل یافته و یا دگردیسی داشته، از کجا آمده و به کجا دارد می رود، و بالاخره در این مسیر چند نفر را به خود نزدیک و یا از خود دور کرده، زیر پا له کرده، و از کشته ها پشته ساخته تا به اینجائی که هست، رسیده است.
- اصول – مهم نیست اصولش چیست، مهم اینست که تا به چه اندازه به آن اصول پایبند بوده و برای حفظ آن اصول تا کجا و به چه اندازه انعظاف نشان داده، و چون به تقابل با تضادها رسیده، چگونه آنها را اصلی و فرعی کرده و روند تغییر تضاد اصلی به فرعی و یا بالعکس تا به چه اندازه منبعث از فشارها، کنش و واکنش ها، و بالاخره، برای حفظ اصول، از بودن و ماندن و نقل مجلس شدن گذشته است.
- اطرافیان – نحوه گزینش و یا دوری جستن از دیگران مبتنی بر شناختش از واقعیات حاکم بر روابط، و یا تکیه بر ویژگیهای انسانگونه و شکل دهنده تضاد بین انسان و حیوان بوده است.
آنچه امروز، پس از اعلام حکم دادگاه لاهه، و تأکید بر نسل کشی، کودک کشی، گرسنه کشی، و جنایت در میدان جنگ تحت فرماندهی و ولایت نتانیاهو، مرا ساعت ها و تا به همین لحظه در بهت و حیرت، انگشت به دهان نگه داشته، کمبود ژورنالیست که بدون هراس، سانسور، چینش گزینه ای اخبار، و استتار خبر در میان انبوهی اخبار دیگر، است.
از ژورنالیست های حرفه ای بی بی سی، سی ان ان، ….. تا رسانه های بسیار نزدیک به سرنگونی طلبان، وظیفه ژورنالیستی که به عهده گرفته اند را به گور سپرده اند تا چهره کریه و جنایات پیشه نتانیاهو از انظار خوانندگانشان دور نگاه داشته شود.
چه احمقانه!
در قرن بیست ویکم که قبل از پخش خبر، خبر پخش شده است، در زمانی که 13 ماه است که جنایت در غزه و لبنان رخ می دهد و همه ژورنالیست ها و صاحبان رسانه با هم در تلاشند تا حتی یک عکس از جان دادن کودک گرسنه غزه ای پخش نشود، بی آنکه متوجه باشند هر چشم انسان دوستی بدون آنکه ببیند، آنرا دیده و بوی تعفن اجساد کودکان زیر آوار به مشامش خورده است. چه چیزی را می خواهی مخفی کنی؟
مهم نیست چقدر بنویسم و عربده بکشم…
این ژورنالیست نماها… شریک جرم در جنایت، بازهم سکوت می کنند. اذهان خوانندگان خود را بزدلانه به اخبار دست چندم منعطف می کنند تا کسی نپرسد، چرا خبر حکم دادگاه لاهه با تفسیر و تحلیل در رسانه «تو» دیده نمی شود؟
واقعیت حکم لاهه ساده است.
هرکس، به هر اندازه ای از نتانیاهو حمایت کرده، و کشتار روزمره این جانی را کمرنگ گزارش کرده، به اندازه نتانیاهو مقصر است. آمریکا و انگلیس و فرانسه که دائما به اسرائیل سلاح گسیل می دارند، به همان اندازه در این کشتار شریک هستند، که ترکیه و امارات و اردن و مصر، و جمهوری اسلامی که شعارهای حمایت از فلسطین گوش را کر می کند، اما در پشت پرده، و به کمک لاریجانی و امیرقطر و …. آدم فروشی می کند، و تلاش دارد تا حزب الله و حماس را متقاعد کند تا به یک سازش متعادل با اسرائیل برسند تا شاید گزندی به عبا و عمامه نرسد.
بیهوده صفحه سیاه می کنم.
ژورنالیست و سردبیر های رسانه ها که قرار است آگاهی رسان باشند، خودفروخته شده اند و جنایت پیشگی در رگ و پی سیاستمداران رخنه کرده و دور نخواهد بود که در آینده ای نزدیک بهای گرانتری بر مردم ستمدیده ایران و غرب آسیا تحمیل شود.
برای محک زدن، فن و تئوری لازم نیست. ژورنالیست و سیاستمدار متعهد به اصول اگر باشد، کمیاب است. اما اگر خواستیم محک بزنیم به اطرافیانش نگاه کنیم، و ببینیم چه بوده و چه شده، و دارد به کجا می رود.