گفته می شود تعدادی از هواداران رضاخان دوم ترشحات فرهنگی و فکری خود را بر آرامگاه غلامحسین ساعدی پاشانده اند. بیش از این در باره این قبیل از مدافعان فرهنگ و هنر و ادبیات ایران نباید گفت.
اما رضا خان دوم که هرموقع مناسب باشد، رهبر می شود و هر زمان که اوضاع پریشان، یکی از شهروندان عادی، و چشم و گوشش دائما در کار است که ببیند نتانیاهو چه گفته تا دنباله روی کرده و موضعگیری کند، اینبار و در مورد بی حرمتی به یک «آرامگاه» سکوت می کند و به این عمل شنیع ساواکی های دوران سلطنت پدرتاجدارش اعتراض نمی کند.
به راستی «فرهنگ» ایرانی در خارج از کشور تا به کجا باید سقوط کند تا «رهبر دوران گذار» متوجه شود، نخستین «تغییر» باید در کمپ حامیان خودش انجام شود. کسی که نمی تواند حامیان خود را متوجه تبعات منفی این قبیل حرکات زشت کند، بی شک نمی تواند خیزش و قیام یک ملت را مدیریت کند.