آنچه این روزها در سوریه با سرعتی باورنکردنی رخ می دهد و می رود تا چهره تازه ئی به سوریه بدهد، نه به نفع مردم سوریه و نه به نفع مردم غرب آسیا و نه به به نفع مردم جهان خواهد بود.
تغییر نظام، هر نظامی، وقتی با چنین سرعتی رخ می دهد، حاکی از زد و بندهای پشت پرده اربابان بی مروت کوچک و بزرگ است.
در 28 مرداد 1332 دولت ملی و مردمی به نظامی دیکتاتوری تغییر ماهیت داد. این تغییر طی چند ساعت و روز شکل گرفت و تبعات آن تغییر، هنوز که هنوز است روز و روزگار ملت شریف ایران را سیه کرده است.
تغییر نظامی سلطنتی به جمهوری اسلامی و فروریختن پادگان پس از پادگان، و خروج شاه و ورود خمینی و خروج بختیار گوئی در لحظه ای کوتاه تر از یک پلک زدن رخ داد. تبعات این پلک زدن هنوز تن رنجور و خسته ملت شریف ایران را می آزارد.
آنچه در سوریه رخ می دهد، به ظاهر 13 سال طول کشیده، اما ورود نیروهای «مردمی» مخالف اسد به داخل کشور و رسیدن آن به دروازه های دمشق طی چند روز، را فقط می شود یک معجزه الهی نامید. معجزه الهی که تبعات آن همچون بازگشت طالبان به افغانستان، زندگی مردم سوریه را دچار تلاطم های شدید اجتماعی و رو به افول خواهد کرد.
گفته می شود که پس از سوریه نوبت عراق است. برخی برای این رجزخوانی هورا می کشند، گوئی متوجه نیستند که بعد از عراق نوبت ایران و سپس آغاز دولت رسمی داعش است. گوئی درخوابی کودکانه به سر برده و متوجه نیستند که آنچه رخ خواهد داد خارج از کنترل تمامی نیروهای سرنگونی طلب خواهد بود. گوئی متوجه نیستند که در پس این شب های ظلمانی، روزهای کدر و تاریکی خواهد آمد.
شاه که رفت، و جنایتکاران عمامه به سر آمدند، خیلی ها غبطه روزهای پیش از 22 بهمن 57 را می خوردند. با آمدن این جماعت گوش به فرمان، بساری غبطه دوران خمینی را خواهند خورد. روش سرنگونی یک نظام، اینگونه نیست که امشب سوار خودرو ارتشی شده و چند روز بعد به پایتخت شرفیاب شوی. اگر چنین شود، بدون شک به انحراف کشیده خواهد شد.
پیروزی های اخیر نیروهای مخالف علیه ارتش و حامیان بشار اسد برآمده از خیزش انقلابی مردم نیست. آنچه رخ می دهد برآمده از زد و بندهای پشت پرده است. کافیست که به سخنان عراقچی و لاوروف دقت کنیم. شاید امروز، به ظاهر رهبر این یورش «الهی» افسار قدرت را به دست بگیرد و وعده آزادی سوریه را بدهد، اما طولی نخواهد کشید که بخشی از سرسپردگان ارتش مخالف اسد، به نیروهای کُرد در سوریه یورش برده و تاریخ مهاباد و …. در کردستان، اما اینبار در سوریه تکرار شود.
پس از خروج شاه از ایران، بسیاری از زندانیان سیاسی آزاد شدند و سخنرانی ها کردند. اما نتیجه آاین شد که امروز است. آنچه امروز در سوریه رخ می دهد و زندانیان در سوریه آزاد می شوند، در ظاهر، شادی آفرین است، اما نتیجه آن، شکست استراتژیک و به باد رفتن تمام زحمات 13 سال گذشته باورمندان به آزادی و دموکراسی برای مردم و استقلال برای سوریه است.
هیچ تغییری با این ویژگیها «مردمی» نیست.