حدود سال 1381 بود که در سلسله نوشتاری «مجاهدین خلق، امر به وظیفه یا امر به نتیجه» تا حدودی به چرائی حضور مجاهدین در نزدیکی مرز ایران پرداختم. در آن روزها تیغ ها در حال تیز شدن بود، و گلوله ها در خشاب گذاشته می شد تا در زمان و وقت لازم به اشرف حمله شود. متاسفانه سالها بعد، یورش وحشیانه آغاز، و حتی وقتی مجاهدین از اشرف به لیبرتی عقب نشینی کردند، دشمن دست از کشتار و آسیب به بازماندگان خلع سلاح شده ارتش آزادیبخش ملی ایران، برنداشت تا تمام عناصر وابسته به مجاهدین را از عراق خارج نکرد…. آنچه امروز تحت عنوان «تحمیل اردوگاههای اجباری در کردستان عراق» مورد توجه فعالین سیاسی و حقوق بشری قرار گرفته، تفاوت چندانی با آن دوران ندارد. دشمن همان دشمن است، فقط نام «مخاطب دشمن» تغییر کرده است…. بنا بر گزارش ها «اردوگاههای این احزاب به منطقه «سوورداش»، نزدیک شهر دوکان یکی از شهرهای تابعه سلیمانیه منتقل شده است. محل استقرار جدید این احزاب اگرچه به نقطه مرزی ایران نزدیکتر از پیش شده است اما دسترسی نیروها به داخل ایران را دشوارتر ساخته است»…… آنچه برای مخاطبین در تحلیل ها و گزارش ها مشخص نشده اینست که در این مقطع می بایست به حقوق انسانی اعضای این احزاب، یا تاکتیک های رزمایشی آنها الویت داده شود.